One mijenjaju igru: priče koje dokazuju da ženski fudbal u BiH ima veće srce od stadiona.
U zemlji gdje se fudbal decenijama smatra ,,muškim” sportom, tiho, ali uporno raste jedna druga, inspirativna priča – priča o djevojkama koje ruše predrasude i dokazuju da lopta ne zna za spol. Ženski fudbal u BiH više nije samo hobi entuzijastkinja; to je pokret koji raste, uprkos svemu – od nedostatka podrške, infrastrukture i medijske pažnje, do nevidljivih prepreka u mentalitetu društva.
Iza svake lopte koja pređe liniju, stoje godine truda, upornosti i borbe da ih neko barem na trenutak shvati ozbiljno. U zadnje vrijeme, ženski fudbal u BiH počinje polako, ali sigurno, rasti i dobivati pažnju koju zaslužuje – i to ne zbog medijskih senzacija, nego zbog upornosti, talenta i ljubavi prema igri.
Od školskog igrališta do reprezentacije.
Većina fudbalerki u BiH počinje isto – s loptom među dječacima u komšiluku, često bez ženskog tima u blizini. Od malih terena u školskim dvorištima do evropskih utakmica, one svojim primjerom mijenjaju sliku sporta i inspirišu nocu generaciju djevojčica koje sanjaju dres s državnim grbom. Tako je počela i Marija Damjanović, reprezentativka BiH i igračica SFK 2000 Sarajevo, najtrofejnijeg ženskog kluba u državi. ,,U početku su mi govorili da fudbal nije za cure.
Danas sam dio tima koji igra evropske kvalifikacije i ponosna sam na to. Najljepše je kad poslije utakmice vidim djevojčice koje žele biti kao mi – to znači da nešto mijenjamo”, rekla je Marija u jednom razgovoru za domaće medije. Ovakve priče dokazuju da se ženski fudbal u BiH više ne može ignorisati. On je postao ozbiljan, predan i pun ispiracije.
Klubovi koji stvaraju promjenu.
Kada se spomene ženski fudbal u BiH, prvo ime koje većina prepozna jeste SFK 2000 Sarajevo – klub koji već godinama dominira Premijer ligom BiH i redovno učestvuje u UEFA kvalifikacijama. Uz njih, sve veći napredak bilježe i klubovi poput ŽFK Banja Luka, Fortuna Živinice, Emina Mostar i ŽFK Radnik Bumerang Bijeljina; koji svojim radom i posvećenošću dokazuju da kvalitet postoji širom zemlje. Ono što ih povezuje je borba za uslove.
Mnoge fudbalerke i treneri ističu da još uvijek nemaju ni približno iste resurse kao muški klubovi: termine za treninge, finansije, sponzore ili medijsku pažnju. Ali to ih ipak ne zaustavlja. ,,Svaki put kad uđemo na teren, igramo i za one koje još nisu dobile priliku da pokažu koliko vrijede”, kažu igračice Fortune iz Živinica.
Male pobjede koje znače mnogo.
Iako ženski fudbal u BiH rijetko puni tribine, ono što ima – emociju i zajedništvo – teško je nadmašiti. U posljednjih nekoliko godina vidljiv je porast interesovanja. Sve više djevojčica se upisuje u fudbalske škole, a sve više roditelja dolazi na treninge da podrži svoje kćerke. Reprezentacija BiH također pravi korake naprijed. Pod vodstvom selektora Samire Hurem, tim je sve stabilniji i pokazuje da uz kontinuitet i podršku može konkurisati najboljima. Njihove pobjede možda ne pune naslovnice, ali pune srca, jer svaka utakmica nosi poruku da djevojke u BiH imaju mjesto u sportu.
Hrabrost da bude drugačija.
Predrasude su i dalje prisutne. Mnoge igračice su morale slušati rečenice poput ,,to nije sport za cure”, ,,nađi nešto ženstvenije” i ostale poput njih. Ipak, te rečenice su ih samo ojačale. Dajana Spasojević, mlada nada bh. fudbala kaže: ,,Mi ne tražimo posebne uslove. Samo želimo da nas se gleda kao sportistkinje, a ne kroz predrasude. Kad vidiš koliko djevojaka dolazi na treninge, znaš da se mentalitet polako mijenja.” Društvene mreže su odigrale veliku ulogu. Fudbalerke danas same promovišu svoje klubove, dijele isječke s treninga, snimke s utakmica i motivacione poruke koje se brzo šire među mladima.
Budućnost koja već počinje.
Sve više osnovnih škola u BiH uvodi ženske sekcije, a pojedini savezi organizuju turnire samo za djevojčice. To su mali, ali ipak veliki i važni koraci koji polako ali sigurno mijenjaju mentalitet i budućnost ženskog fudbala i sporta. Ženski fudbal u BiH nije samo borba za sportsku vidljivost. To je borba za pravo svake djevojčice da sanja isto što i dječak. Kao što kaže selektorica Semira Hurem: ,,Fudbal nije ni muški ni ženski. Fudbal je strast, rad i tim. A toga u BiH ima na pretek.”
Zaključak.
Ženski fudbal u BiH možda nema blještave reflektore, ali ima ono što se ne može kupiti – srce, hrabrost i ljubav prema igri. One treniraju na blatnjavim terenima, često bez aplauza, ali sa snom da jednog dana dokažu da je moguće. I zato, kada čujemo da neko kaže ,,ženski fudbal nije isti”, odgovor je jednostavan: nije isti jer u njemu ima više borbe, više volje i više duše.
Još o Fudbalu i Sportu čitaj ovde.
vazda.ba
